Düşünceleri yazarak anlatmayı seçmek bazen daha kolay, daha tutarlı ama belki de bazen daha etkisiz. Ağızdan çıkan bir sözü o an dinlemekle belki de buradan okumak aynı duyguyu vermeyecek. Yine de her ne yapıyorsak, nasıl anlatıyorsak belki de öteki yolu seçmediğimizden ya da seçemediğimizden.
Bloglar insanların eskiden küçücükken tuttukları günlükleri gibi aslında. Bugün neler yaşandı, neler hissedildi, neler öğrenildi paylaşmak istiyor insan ve her yazıdan sonra daha çok yazası geliyor. Bu yazıda biraz daha teknik konulardan uzaklaşmak, iç dünyalara yolculuk yapmak istiyorum. Çünkü öğrendiklerimiz sadece yaptığımız işlerle sınırlı değil. Bir hayat var bazen farkında olmadan akıp giden, o anı tekrar yaşayamayacağımız, belki de bir daha hiçbir zaman geriye saramayacağımız anlar var. Bu zaman dilimlerinde akıllardan geçenler, sizin kontrolünüzde olan ya da olmayan olaylar var bir de, kimi zaman “Keşke” dedirten kimi zaman da “İyi ki” dedirten. Kim bilir bu yazı da belki bir yıl sonra dönüp tekrar okuduğumda bana bunlardan birini dedirtecek bir yazı olacak.
İlkokulda bir öğretmenim “Yaptığın işi aşkla yapmalısın yoksa başarılı olamazsın. Başarı her şey değil, daha önemlisi mutlu olmak için aşkla yaşamalısın.” derdi. Bu söz aklımda çıkmadı, sevdiğim şeyleri mümkün olduğunca daha çok yapmaya çalıştım. Her yeni günde gördük ki yaşam sadece işten ibaret değil, bir de ilişkiler var. Hayat olmadık zamanda birini çıkarabilir karşınıza, belki de hiç hazır olmadığınızı düşündüğünüz bir anda. O varken vücut da farklı tepkiler vermeye başlar. Kalbin hızlı atmaya başlayabilir, yüzün kızarabilir ya da bunlar olmasa bile olur olmaz zamanlarda aklına gelmeye başlayabilir örneğin. Sonra sorgulamaya, “Acaba” ile başlayan sorular sormaya başlarsın kendine. Cevapların bazıları sendedir ama ne kadarının cevabını içtenlikle verebilirsin orası belirsizleşir. Okula ya da eskiden ayaklarının geri geri gittiği o iş yerine gelme sebebin artık onu görmek olabilir örneğin, o yoksa gözlerin bir arayış içerisinde olmaya başlayabilir.